Aan het graf van Hortense Heinig - 13 november 2006

 Home

Moeders wens

Van moeder neem je afscheid
bij leven en bij dood.
Eerst met een schreeuw van spijt
dan met een schoen vol lood.

De moeders wensen geen verdriet
zijn eerste om te zeggen
mijn dood daarover ween je niet
een feest als ik m’n kop moet leggen.

Want in haar buik werd heel het leven
van eerste cel tot aan de mens
in ‘t klein weer vorm gegeven,

vervuld is evenwel haar wens
als bij haar kinderen zonder zeuren
zij liefdevolle inzet kon bespeuren.

Moeders Gloria              

Gedenk het lot van moeders,
vernietigd zonder gloria
verast in crematoria
beroofd van al hun broeders.

Geraakt in heel hun nabestaan
geen kist of een begrafenis
geen rite of gedachtenis,
met heel hun kroost zijn zij vergaan.

Alleen, vol smart en pijn beleven,
hoe aan hun welbeminden
zij geen bescherming konden geven,

tot aan het allerlaatst moment
geen uitweg kunnen vinden
de dood voor hen niet afgewend.

  
Pas als vernietiging gebeurt
beseffen dat de mensensoort
door niemand vooraf echt gestoord
hun leven heeft verbeurd.

Soms nog de keuze moeten maken
wie er wel of niet moest gaan,
noch bij de stervenden geraken
't ergste wordt hen aangedaan.

Wie denkt er nog aan al dit lijden,
in herinnering al uitgewist
en 't nationalisme zal ‘t niet mijden,

zo kan men zich nog niet verheugen
dat 'wetenschap' in al z'n leugen
ze uit haar boeken heeft gewist. 

  
Zo waren er maar weinig mensen
die deze dood ontkwamen
maar die zich toch nog schuldig wanen
en geen graf meer voor zich wensten,

zo ook de keuze van Arnoni,
die heel alleen, zonder de zijnen
zoals zijn moeder in de as verdwijnen.
Mayer Hans en Primo Levi  
 
zijn ondanks hun diepe inzicht
op ‘t einde eveneens gezwicht,
hun zelfgekozen dood een erfenis

van hun verblijf in kampen
de door mensen aangerichte rampen
in ‘t twaalfjarig rijk der nazi’s.